คบกัน แต่เหมือนใช้ชีวิตในแต่ละวัน ด้วยตัวคนเดียว

คบกัน แต่เหมือนใช้ชีวิตในแต่ละวัน ด้วยตัวคนเดียว (ใยไหม)

วันแรกที่ "ตกลงเป็นแฟนกัน" อาจหมายถึงวันแรกที่มีคนใดคนหนึ่ง "คาดหวัง" จากความรัก ไม่ว่าจะคาดหวัง "มาก" หรือ "น้อย" ถ้าผิดหวังขึ้นมาก็เจ็บเหมือนกันหมด บางคนหวังว่าจากนี้ไป ชีวิตที่เคยโดดเดี่ยว จะถูกเติมเต็มด้วยความรักที่แสนอบอุ่น พอมีแฟนก็จะได้ทำในสิ่งที่เคยฝันเอาไว้ อาจจะวางแผนไปเที่ยวที่ไหนสักแห่งด้วยกัน ได้กลับบ้านพร้อมกัน โทรหากันทุกคืน แม้ในวันที่ไกลกัน...ก็ไม่รู้สึกเหงา เพราะรู้ว่าความห่วงใยจากอีกคนจะต้องเดินทางมาถึง

แต่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อวันนี้กลับรู้สึกว่า "คบกัน...แต่เหมือนใช้ชีวิตในแต่ละวันด้วยตัวคนเดียว" ไม่รู้ว่าเป็นเพราะ "เวลา" หรือเปล่า ที่ทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไป แต่ก็อดคิดมากไม่ได้ ว่าเหตุผลอีกอย่างก็คืออาจเป็นเพราะ "จิตใจ" ของใครคนใดคนหนึ่ง เริ่มไม่อยู่กับที่

เมื่อไหร่ที่จิตใจเกิดความ "หวั่นไหว" เมื่อนั้นคนเราย่อมรู้สึกไม่มั่นคงปลอดภัย แน่นอนว่าความรู้สึกแบบนี้ จะยิ่งทำให้ทุกอย่างพลิกเป็นแง่ลบหมด

ตอนนี้สิ่งที่บางคนคิดว่าเป็น "ปัญหา" อาจเกิดขึ้นด้วยเรื่องที่เล็กนิดเดียว เช่น ช่วงนี้เขาติดธุระ มารับกลับบ้านเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้ ถ้ายอมให้จิตใจอ่อนไหวไปตามความคิดแง่ลบปุ๊บ เขาจะถูกตั้งข้อหา "ทำตัวเปลี่ยนไป" ทันที ซึ่งหากเป็นเมื่อก่อนตอนที่ยังโสด เราก็ไม่เคยต้องรอให้ใครมารับ ตอนอยู่คนเดียวยังทำอะไรเองได้ตั้งหลายอย่าง ไปเที่ยวกับเพื่อนก็ได้ กลับบ้านเองได้

"ทุกคนล้วนมีวิธีการอยู่กับตัวเอง และสามารถจัดการกับอารมณ์เหงา ๆ ของตัวเองได้ โดยไม่ต้องให้ใครมาช่วย"

ฉันไม่อยากให้ทุกคนสูญเสียความเป็นตัวเองไป เพียงเพราะการ "ยึดติด" ในความสุขที่เคยได้รับ ถ้าเรากล้าหาญที่จะ "ปล่อยวาง" บางเรื่องลงในเวลาที่เหมาะสม และรู้จัก "ยึด" บางอย่าง...อย่างมีสติ ทุกอย่างที่เคยคิดว่ายากก็จะ "ง่ายขึ้น" สิ่งที่เคยคิดว่าเป็นปัญหาก็จะ "ลดน้อยลง" ซึ่งฉันเคยจัดการกับความคิดแบบนี้ด้วยตัวเองมาก่อน เพราะฉันก็เป็นคนหนึ่งที่เคยคิดแย่ ๆ ว่า "มีแฟน ก็เหมือนไม่มี" ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกเบื่อหน่ายการใช้ชีวิตแบบตัวคนเดียวสุด ๆ ทำไมการที่ฉันมีแฟน กลับยิ่งทำให้ฉันเหงาขึ้นทุกวัน

อยู่ข้าง ๆ กันแต่ฉันก็ไม่รู้สึกอบอุ่น เพราะความคาดหวังของฉันมันลอยฟุ้ง อยู่ในอากาศเต็มไปหมดแล้ว ทำไมฉันต้องไปไหนคนเดียว เพียงเพราะที่ที่ฉันอยากไป คือที่ที่เขาไม่ชอบ เพราะคิดว่าคนเยอะวุ่นวาย ทำไมฉันอดไปเที่ยวทะเลช่วงหน้าร้อน เพียงเพราะเขาไม่ยอมไปด้วย เขาบอกว่า "ถ้าฉันอยากไป เขายอมให้ฉันไปกับเพื่อน ๆ ได้" ซึ่งสิ่งที่ฉันเสียใจมากที่สุดคือ ทำไมเขาไม่รู้ว่า การมีเขาไปด้วยจะทำให้ฉันมีความสุขที่สุด

แน่นอนว่าเมื่อถูกปฏิเสธบ่อยครั้งเข้า ความรู้สึกของฉันก็ค่อย ๆ แย่ลง ทุกครั้งที่ฉันมองดูคู่รักคนอื่น ๆ เขาวางแผนไปเที่ยวด้วยกัน ไม่ว่าจะทำอะไร พวกเขาก็อยากทำด้วยกัน จะทานข้าว ไปดูหนัง ไหว้พระทำบุญ ไปเที่ยวต่างจังหวัด นั่นเป็นสิ่งที่ฉัน "อยากทำ" กับคนที่ฉันรักเหมือนกัน แต่แย่หน่อยตรงที่ "เขาไม่ให้ความร่วมมือเลย" ยิ่ง "ร้องขอ" จากเขามากเท่าไหร่ ใจก็ยิ่งเจ็บปวดมากเท่านั้น

จนคิดว่าถ้าเราเปลี่ยนไปเป็นแค่ "เพื่อนกัน" อาจดีกว่า จะได้ไม่ต้องคาดหวัง ไม่ต้องเรียกร้อง และไม่ต้องมีใครเสียใจที่ถูก "ปฏิเสธ" แต่สุดท้ายก็พบว่า "เมื่อเรารักใครสักคนไปแล้ว เราเปลี่ยนไปรักเขาในฐานะอื่น...ไม่ได้เลย" ซึ่งฉันก็ "ไม่เคยทำได้" เลยสักครั้ง

ในเมื่อ "เลิกรัก" ไม่ได้ และเขาก็ "เลิกเป็นอย่างที่เขาเป็น" ไม่ได้ สิ่งเดียวเท่านั้นที่จะ "ปรองดอง" ให้คนสองคนอยู่ร่วมกันได้คือ "เราต้องเข้มแข็งขึ้น" แต่ก่อน ถ้าถูกปฏิเสธฉันคงเสียใจ แอบร้องไห้ และงอนโดยที่เขาไม่รู้เรื่อง แต่ตอนนี้...ถ้าเจอแบบนั้นอีก ฉันจะยอมรับว่า "เขาก็เป็นอย่างนี้แหละ" เขาก็พูดเหมือนเดิมอีกแล้ว เราเองก็ควรจะชินได้แล้ว เพราะกฎแห่งความจริงที่ทุกคนไม่ควรลืมก็คือ "เราเกิดมาคนเดียว ตอนตาย เราก็ตายคนเดียว"

ดังนั้น ในระหว่างที่เรามีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ เราถูกกำหนดให้อยู่กับตัวเองตั้งแต่แรก การที่ในชีวิตหนึ่ง ๆ ของเรา จะบังเอิญได้พบเจอกับ "ใครสักคน" ที่เราได้รัก ได้แบ่งปันความสุขความทุกข์ จึงถือเป็น "กำไร" ของชีวิตที่ดีเหลือเกิน เราอย่าไปคาดหวังเลยว่า เขาจะทำเพื่อเราได้แค่ไหน หากเราวางความคาดหวังลง เราจะพบว่ามีหลายอย่างในโลกใบนี้ ที่เราสามารถ "ทำได้" ด้วยตัวเอง เชื่อเถอะ...คนที่รู้จักสร้างความสุขให้กับตัวเองได้ คือคนที่น่าอิจฉาที่สุดในโลก

อย่าลืมว่าไม่มีใครอยากดูแลคนที่ "อ่อนแอ" ไปตลอดชีวิต มีแต่คนอยากอยู่ใกล้ ๆ กับคนที่ "เข้มแข็ง" และกฎข้อแรกของคนที่เข้มแข็งคือ "อยู่คนเดียวให้ได้อย่างมีความสุข" ไม่ว่าเราจะ "โสด" หรือ "มีแฟน" อยู่แล้วก็ตาม

ขอบคุณบทความจาก : หนังสือ ใยไหม